Баст хотела про Мабон, урожай и кроваво, а я опять чота невтудой.В этот раз капитально так. Талант, чо.
Я да яго прыходжу нібы ў рыззё ўхінуты
У цяжкі смурод бензіна, пластыка і асфальта.
Льюць цеплыню ды смутак з дабраславеннем вочы,
Ззяблыя грэюць пальцы, нібы прамень узіму.
"Смерць за жыццём хай крочыць, - шоргатам проста ў душу,
Ціхім, пяшчотным, мерным, пругкім, бы водар кветкі. -
Ты ёй не вер, мой дружа. Будзе бо дзень за ноччу,
Хто як не я ў тым сведка" - ціха шапоча зерне.